Zijn we wel zo verschillend van elkaar?
Je kent ze wel; die mensen die steeds weer je ergernis opwekken, je schijnbaar moeiteloos kunnen kwetsen, waar je je niet veilig bij voelt en die je liefst ziet emigreren. Of je stoort je enorm aan het gedrag van je vader, moeder, partner of… je kind. Je maakt je er kwaad over en probeert de ander te negeren, te veranderen en misschien lees je die ander af en toe eens flink de les. Immers, je staat volledig in je recht! Toch!?
Ik daag je uit het volgende te proberen. Draai je verwijt aan die ander eens om en vervang de naam van de ander door ‘ik’. Wat gebeurt er dan? Klopt je verwijt nog steeds?
Schakel de ‘ja-maar-stand’ even uit en wees heel eerlijk naar jezelf. In hoeverre betreft jouw verwijt aan die ander eigenlijk iets in jouzelf? Kan die ander iets wat jij niet kunt of durft? Wellicht keur jij iets af in jou dat er niet mag zijn. Of ben je als kind innerlijk gekwetst/gewond geraakt waardoor jij je schouders niet op kunt halen waar anderen dat wel makkelijk kunnen. Of misschien is je als kind ingeprent dat ‘het niet zo hoort, ‘kinderachtig’ of anderszins ‘niet oké’ zou zijn.
Hoewel ik geen actief gelovige ben, komt de zin ‘Heb je vijanden lief, zoals jezelf’ regelmatig in mij op. Interessant zinnetje wanneer je het gedrag van je vermeende vijand ziet als een afgewezen deel in jezelf. Wanneer we iemand (onszelf) niet helemaal begrijpen en de ander iets doet wat we negatief labelen, dan hebben we de neiging naar die ander te wijzen. Die ander moet veranderen! Daar werken we vaak hard voor en menig huwelijk loopt hierdoor op de klippen.
Beschouw je ‘vijand’ eens als ‘je vriend’ die jou de spiegel voorhoudt. Zie die pijnlijke situatie als een kans om jezelf beter te leren kennen.
Grijp je kans en maak je leven én dat van die ander lichter. Want waarom zouden we moeilijk doen als het ook makkelijk kan!
Abonneer nu op de nieuwsbrief
Bekijk ook eens:
