De dood van een familielid is een gebeurtenis waar alles voor opzij gaat en dat is nodig ook. Rouw lijkt te komen en te gaan maar blijft steeds dichtbij, als een ongenode gast. Tegelijkertijd is hij welkom, want rouwen moet. Wegstoppen van gevoelens en opkroppen leidt tot emotionele problemen en negatieve gevolgen die soms aan ons voorstellingsvermogen voorbij gaan.

‘Overlijden’ vind ik een mooi woord,

Ruimte maken voor jezelf en een andere weg inslaan om je eigen pad te kunnen gaan, gaat vaak gepaard met een onvermijdelijk afscheid. Zo ook voor mijzelf als voor mijn Praktijk Fitis. Per 1 oktober 2019 sloot ik de deur naar Centrum Mensenkind achter mij en ben ik uitgevlogen. Even wennen, deze herwonnen vrijheid, maar het voelt goed!

De keuze om mijn diensten voortaan aan huis aan te bieden lag voor de hand.

Zijn we wel zo verschillend van elkaar?

Je kent ze wel; die mensen die steeds weer je ergernis opwekken, je schijnbaar moeiteloos kunnen kwetsen, waar je je niet veilig bij voelt en die je liefst ziet emigreren. Of je stoort je enorm aan het gedrag van je vader, moeder, partner of… je kind. Je maakt je er kwaad over en probeert de ander te negeren,

Je eerste kindje

We doen er alles aan om er helemaal ‘klaar’ voor te zijn. We zorgen voor financiële draagkracht, een leuke plek om te wonen en reizen en feesten nog wat. Dit, om vervolgens toe te kunnen geven aan de inmiddels diep gevoelde wens voor die kers op de taart: een liefdesbaby.

Complicaties

Helaas gedraagt die ‘kers’ zich vaak heel anders dan verwacht.

Lang verwacht, eindelijk geboren

Het blijft een enerverend gebeuren; vader of moeder worden. Ik kan het weten, want begin dit jaar werd ik opnieuw moeder. Alleen dit keer is mijn kindje geen baby van vlees en bloed, maar in één klap volwassen, digitaal, eigentijds, overzichtelijk en uitermate handig voor smartphone of tablet. Je raadt het al, de nieuwe website van Praktijk Fitis is geboren!

Ook jij trok waarschijnlijk je wenkbrauwen op bij het lezen van deze kop. De quote boven dit stuk is namelijk net zo wezensvreemd als ‘vandaag komt de zon niet op’. Als integratieve kindertherapeut weet ik dat er voor kinderen namelijk niets te juichen valt wanneer hun ouders besluiten van elkaar te gaan scheiden. Kinderen, maar vaak ook de ouders, komen hiermee namelijk in een waarachtig rouwproces terecht.

Om kinderen in het gareel te houden hanteren veel opvoeders straf en beloning als maatregel. Vaak lijkt het nog te werken ook en zijn we tevreden met het resultaat. Maar hoe tevreden kun je zijn? Met ‘als je nu je kamer opruimt, krijg je een beloning’ leert je kind dat het een beloning krijgt als het jouw zin doet, dat ‘je kamer opruimen’ blijkbaar geen leuke klus is en dat er daarom een beloning tegenover moet staan.

Het onbewuste als werkveld

Met regelmaat tref ik ouders met de handen in het haar. Ze vertellen me er echt alles aan gedaan te hebben om hun kind te helpen; liefdevolle gesprekken, uitleg, negeren, straf, beloning…niets helpt. Problemen spelen dan vaak al jarenlang voordat ze besluiten mij, de integratieve kindertherapeut, in te schakelen. Een wijs besluit, al zijn er vele wegen naar Rome. Het is onnodig schadelijk om lang door te modderen terwijl de oplossing binnen handbereik is.

Dick Swaab beschrijft in zijn boek ‘Wij zijn ons Brein’, hoe we door onze hersenen worden geleid. Zeer aannemelijk en praktisch toepasbaar. Zo kun je bijvoorbeeld niet meer helder denken als je bang bent, omdat de meeste zuurstof dan al verbruikt is door het primitieve brein waar het zuurstofrijke bloed als eerste langskomt. Logisch dat kinderen het beste leren wanneer zij zich ontspannen voelen in de klas.